Μια από τις παλαιότερες παραδόσεις της Ανατολής είναι το κάπνισμα του ναργιλέ. Ο πρώτος ναργιλές φτιάχτηκε στην Ινδία από κέλυφος καρύδας. Φυσικά η μορφή του ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που έχει τώρα.
Η χώρα όμως στην οποία διαδόθηκε και καθιερώθηκε είναι η Τουρκία. Από τον 17ο αιώνα και μετά, σε όλους τους καφενέδες της χώρας υπάρχει έστω και μια «γωνιά» για τους καπνιστές Ναργιλέ.
Ο καπνός που συνήθως χρησιμοποιούσαν ήταν ένα είδος σκούρου καπνού από το Ιράν, τον οποίο έπλυναν καλά πριν από την χρήση του. Πάνω από τον λουλά έβαζαν ένα καρβουνάκι φτιαγμένο αποκλειστικά από βελανιδιά. Από τότε φυσικά , το υγρό που χρησιμοποιούσαν ήταν το νερό, αν και πολλές φορές με αρκετές παραλλαγές. Για παράδειγμα έριχναν κομμάτια φρούτων(από κεράσια, από φράουλες κ.τ.λ.) ή χυμό φρούτων(κυρίως από ρόδι…) μέσα στο νερό.
Αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει η «εισβολή» των τσιγάρων στη ζωή μας, ο Ναργιλές παραμένει σταθερή αξία. Δεν μπορεί να συγκριθεί το κάπνισμα του Ναργιλέ με αυτό του τσιγάρου. Το τσιγάρο θεωρείτε πως είναι για ανθρώπους βιαστικούς, νευρικούς, ανταγωνιστικούς…Άσε που ο καπνός του τσιγάρου είναι πιο βλαβερός από αυτόν του ναργιλέ. Ο καπνός του ναργιλέ χάνει τις βλαβερές του ουσίες κατά το φιλτράρισμά του στο νερό. Παλαιότερα, κάποιες φορές, μαζί με τον καπνό πρόσθεταν και σκόνη από μαργαριτάρια.
Τα μέρη του ναργιλέ
