Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί το “φαινόμενο” (γιατί περί φαινόμενου πρόκειται…) να τελούν υπό κατάληψη αρκετά σχολεία της χώρας μας και φυσικά της Θεσσαλονίκης.Το κάθε σχολείο αποφασίζει για τους δικούς του λόγους, είναι δεν είναι σημαντικοί, να σταματήσει το μάθημα και να κάνει κατάληψη στο κτίριο.Κάποια σχολεία υποστηρίζουν πως κάνουν κατάληψη λόγω το ότι αντιτίθενται στον νόμο πλαίσιο και στο άρθρο 16, κάποια άλλα γιατί συμπαραστέκονται στους φοιτητές, άλλα ότι δεν αντέχουν άλλο την “διπλοβάρδια” που επικρατεί λόγο του ότι συστεγάζονται με κάποιο άλλο σχολείο, άλλα λέγοντας πως κάνουν συμπαράσταση σε κάποιο άλλο σχολείο (που υπό φυσιολογικές συνθήκες ούτε που υπήρχε περίπτωση να έχουν σχέσεις και μάλιστα συμπαράστασης με το γειτονικό σχολείο).Επικρατεί δηλαδή μια σύγχυση και μια μπερδεμένη κατάσταση σε όλη την Ελλάδα όπου κανένας στην ουσία δεν ξέρει τι θέλει,και αυτοί που “αδικούνται” στο τέλος τέλος είναι τα παιδία των σχολείων της 3ης Λυκείου που θα κληθούν τον Μάιο να δώσουν εξετάσεις που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την ίδια τους την ζωή.Τα περισσότερα παιδιά(να μην πω όλα)από τα παιδία που έχω ρωτήσει και βρίσκονται υπό κατάληψη τα σχολεία τους, το παίρνουν στην πλάκα και ότι καλώς γίνεται για να χάσουν και λίγο μάθημα.Αυτή η όλη κατάσταση εμένα προσωπικά με ενοχλεί, για τον λόγο του ότι από την στιγμή που αποφασίζουν να κάνουν μια τέτοια κίνηση τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει μια στοιχειώδης συνεννόηση, να υπάρχουν κοινές θέσεις και αιτήματα για να μπορέσουν να πετύχουν κάτι από όλα και να μην χάνονται άσκοπα ώρες διδασκαλίας, και σαν αποτέλεσμα να μην εισπράττουν την αποστροφή του κόσμου και την επίκρισή του για τον αγώνα τους.