Πολλοί αρθρογράφοι σε εφημερίδες και έντυπα καθώς και συζητήσεις ενήλικων ανθρώπων αποκαλούν την νέα γενιά ως την γενιά που δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει, την γενιά του καφέ και της ξάπλας. Τα ρεπορτάζ ενισχύουν καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι που στήνουν τις δηλώσεις των νέων και τις καταγράφουν στην κάμερα με θύματα ορισμένους νέους που γλυκαίνονται από το φακό. Μια άποψη σαφώς εσφαλμένη και παρεξηγημένη από τους «μεγαλύτερους» σε μια κοινωνία που οι ίδιοι οδήγησαν τους καρπούς της να σαπίζουν αντί να ανθίζουν και να προσφέρουν.
Ακούγεται συνεχώς ότι οι νέοι βρίσκονται σε καφετέριες και μπαράκια, διασκεδάζουν αμερόληπτοι για το μέλλον αφού υπάρχει η τσέπη του μπαμπά. Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους κυρίους ότι η νεολαία δεν είναι υπαίτια για το χάλι που δημιουργήσατε. Ένας νέος, φοιτητής ή απόφοιτος, θέλει να προσφέρει. Πραγματικά, νιώθει άχρηστος όταν κάθεται μέσα στο σπίτι, αναζητώντας εργασία σε μια κοινωνία που μαστίζεται από 40% ανεργία στις ηλικίες 18-25.
Ένας νέος έχει όνειρα να δημιουργήσει πράγματα, να εκπληρώσει τα όνειρα που έκανε παιδί, έχει στόχους και δύναται να προσφέρει και στην κοινωνία φρέσκιες και καινοτόμες ιδέες. Πώς να πραγματοποιήσει όλα αυτά όταν αντιμετωπίζεται ακόμη και στα 25 τους ως παιδί, που το χαρτζιλικώνει ο πατέρας και δεν τον αφήνει να σηκώσει κεφάλι; Πως μπορεί ένας νέος να εκπληρώσει τα όνειρα του χωρίς να μπορεί να δουλέψει; Κάποτε, εσείς οι μεγαλύτεροι, στα 18 σας μπορεί να μην είχατε τις ανέσεις του σήμερα, αλλά πάντα βρίσκατε ένα μεροκάματο να ανοίξετε το δικό σας σπίτι. Ο σημερινός νέος το θεωρεί ντροπή να ζητά χαρτζιλίκι από τους γονείς του!
Δουλειές υπάρχουν, αλλά προοπτικές υπάρχουν; Στα δύσκολα και ο νέος θα σκάψει, θα οργώσει αρκεί να λάβει ισάξια της δουλειάς του και όχι να πέσει στην εκμετάλλευση ως μετανάστης στην ίδια του την χώρα. Προσφέροντας 400ευρώ σε ένα νέο, δεν μπορεί να καλύψει τα βασικά. Ούτε σπίτι δικό του δεν μπορεί να νοικιάσει, ως πότε θα μένει με τους γονείς του, πότε θα ωριμάσει; Οδηγούμαστε σε μια κοινωνία με ανώριμους ανθρώπους, όχι λόγω της επιλογής τους.
Τα προβλήματα που συσσωρεύονται σε ένα νέο άνθρωπο είναι καταπιεστικά και ψυχοφθόρα διότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Το μόνο που μπορεί είναι να βάλει τα κλάματα, να απογοητευθεί και να απαξιώσει κάθε τι και αν το καλοσκεφτεί να φύγει στο εξωτερικό. Ο καφές ή το ποτό είναι το μόνο που έμεινε για εμάς να ξεσκάσουμε, να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο και να ανταλλάξουμε απόψεις. Αν μείνουμε μέσα στο σπίτι, το πιο πιθανό είναι να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα. Η επαφή με τους φίλους προσφέρει ορισμένες ώρες ξεγνοιασιάς. Παρόλα αυτά ο καφές κοστίζει και χρειάζεται πάλι χαρτζιλίκι, οπότε λιγοστεύουν και οι λίγες αυτές στιγμές.
Σε μια κοινωνία που σαπίζει λοιπόν, την ευθύνη δεν την έχει η νεολαία, αλλά όσοι φρόντισαν η νεολαία αυτή να καταντήσει έτσι. Μια κοινωνία που από τον πολιτισμό των αρχαίων χρόνων, δεν έχει να επιδείξει κάποια βελτίωση και μια κοινωνία που διώχνει τον πιο ζωτικό της πόρο στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Ένας απογοητευμένος νέος
